Je mag niet vragen of je kind wil lachen

Ja, dat lees je goed.
Je mag het niet vragen.
“Lachen!?” is het woord waar mijn haren van overeind gaan staan. Figuurlijk helaas.

Want wat krijg je dan?
Een krampachtige grimas. Een namaaklach. Een soort emoji in menselijke vorm. Verplicht de tanden laten zien.

Ik wil geen lach die gevraagd is.
Ik wil de lach die gebeurt.

Ik vraag kinderen zelden om te lachen — ik laat ze lachen.
We gaan rennen, verstoppertje spelen, papa kietelen, mama voor de gek houden, dennenappels zoeken, tikkertje doen — alles wat écht bij kinderen past.

En dat moment waarop ze vergeten dat ik er ben?
Dát is mijn moment.

Dat is lastiger, ze staan niet stil, ze springen, rennen, dansen, en gaan er vandoor. Maar dat is mijn zorg. Ik moet ze vastleggen terwijl ze los rennen.

Soms komt het binnen een minuut, soms na een kwartier, maar dat maakt niet uit — want dát is mijn werk.
Ik ben geen fotograaf die vraagt of een kind stil kan staan.
Ik ben de fotograaf die ze leert vliegen zonder dat ze het doorhebben.

Lachen mag dus.
Maar alleen als het echt is.